Het Arabisch alfabet (Arabisch: الأبجدية العربية, al-abdjadiyya al-ʿarabiyya), bestaat uit 28 letters. Het Arabisch wordt geschreven van rechts naar links. Voor Arabische letters is dit de natuurlijke schrijfrichting.

Het schrift wordt hoe dan ook aan elkaar geschreven: een drukschrift met geïsoleerde letters, zoals wij in bijvoorbeeld het Nederlands gebruiken, kent het Arabisch niet. Wel zijn er diverse schriftstijlen, zoals Naskh, Ruqʿa en Koefisch. Kalligrafie is zeer belangrijk binnen de islam; velen kennen op religieuze gronden beperkingen t.a.v. afbeeldingen, en kalligrafie is hiervoor een alternatief voor versieringen.

Het Arabische alfabet is net zoals dat van sommige andere Semitische talen eenconsonantenalfabet: het bestaat uit medeklinkers. In woordenboeken en bepaalde andere boeken staan klinkers wel degelijk aangegeven, maar dan met tekens boven en onder de medeklinkers van het alfabet. Strikt gezien zijn dit drie klinkers, /a/, /i/ en /u/, maar in de praktijk wordt wat officieel de /a/ is veelal uitgesproken als /E/.

Voor westerse mensen klinken vooral de keelklanken qaf en ʿayn exotisch in de oren. Deze klanken worden diep in de keel uitgesproken.

Dit alfabet is niet alleen de basis van het Arabische schrift, maar ook van het geschreven Perzisch, Urdu en Koerdisch. Het Arabische schrift was tevens lang de basis voor het Turks totdat Atatürk het in 1928 verving door het Latijnse alfabet. Ook wordt het door sommige groepen gebruikt voor het Afrikaans. Het Kazachse alfabet wordt behalve met het Cyrillische, ook met het Arabische schrift geschreven.